PEOPLE OF THE GRID
Gent, Maart 2018.
Het project "People Of The Grid" krijgt diepere betekenis in Gent!
De vele reacties op deze surrealistische reeks is verrassend positief. Steeds meer mensen raken geïntegreerd door de symboliek dat achter de reeks schuilt. Hoe gaan we om met beeldcultuur, hoe reflecteren we onszelf via een beeld naar buiten en welke connecties zijn er tussen beeld en onze eigen persoonlijkheid?
Deze reeks belicht een kant van de mens wat op het eerste zicht banaal of gênant lijkt. Hetgeen dat wordt blootgegeven is nu niet iets wat meteen wordt geassocieerd met de representatie van een persoon... Namelijk de grote teen, en enkel die grote teen, ook geen voet. De grote teen dient als metafoor op het gezichtsportret, waarbij directe emotie of herkenning wordt uitgesloten, maar toch de identiteit van de gefotografeerde persoon bewaard wordt. Net als bij een vingerafdruk is die van een teen van niemand anders. Het is eigenlijk een vergeten ID.
In deze nieuwe tijden wordt het ID-gegeven ondertussen meer en meer een digitaal nummer. Identiteit, persoonlijkheid en emotie wordt massaal gedeeld via de selfiecultuur, wat op zich een mooi gegeven is, maar we durven daarbij soms te vergeten dat onze echte persoonlijkheid daarmee beïnvloed wordt. We nemen graag de gekende topics en geven onszelf vaak bloot op een manier dat maatschappelijk verwacht wordt.
In de portretten die worden genomen in deze reeks wordt, naast het tonen van de grote teen, een persoonlijk object gevraagd. Een object waar er een band mee is, iets wat soms niet altijd met een directe reden wordt bijgehouden, maar het toch leuk vind voor een bepaalde reden. Dat kan een souvenir, een mandala of een voorwerp van een passie zijn.
Meestal worden zeer gewone en herkenbare objecten gekozen, eigen aan de persoon, maar soms ook de vergeten herinneringen, Zoals een oud schriftje, een handtas, een knuffel van de kinderen. Maar het kan evenzeer gewoon een gsm of sleutel zijn. Ieder object heeft zijn eigen verhaal en relatie tot de persoon die het bijhoud. Geluk, verdriet en dromen zie je in kleine dingen, ook in voorwerpen. Door deze tegenover de teen te plaatsen en niet bij het gezicht, lichaamshouding of scène, kijk je dieper naar de essentie van de relatie tussen persoon en object. De analyse die je anders maakt via directe emotie is daardoor minder aanwezig. Het gesloten wit kader versterkt dit gesloten gevoel en geeft aan de kijker geen bijkomende informatie.
De reeks belichaamt dus een surrealistische kijk op mensen, zowel uiterlijk en innerlijk, via een klassiek en minimalistisch gegeven. Het is een soort tijdsportret van een groep mensen die een gegeven deelt aan een latere generatie met een praktisch onbestaand digitaal gegeven.
Dit proces wordt herhaald bij zo veel mogelijk mensen. De bedoeling is om een "grid" op te vullen met deze vreemde pasfoto's, zoals een surrealistisch groepsportret, waarbij het inlevingsvermogen wordt gevraagd aan de kijker voor het verhaal dat schuilt achter elk van deze beelden. Het anders zien van onszelf en onze reflectie stelt ons in staat om grip te krijgen op de essentie van ons bestaan en de relatie tot wat we zien en hoe we daarmee omgaan.
VASTLEGGEN VOOR EEN ANDERE GENERATIE... OP EEN ANDERE MANIER
De bedoeling is dat deze tijdschets later terug wordt opgepikt. Door "The Grid" geruime tijd online te zetten en deze op te nemen in een grotere reeks voor expositie, wordt een brug geslaan naar de toekomst. Om daar zeker van te zijn word de optie genomen om deze in een fotoboek te publiceren, waarbij enkele van deze mooie verhalen achter het beeld kan opgezocht worden. Dit kan voor latere generaties een interessant gegeven zijn, doordat perceptie zich aanpast aan de tijdsgeest.
"Wat heb je er zelf aan als deelnemer?"
Wel, je hebt alvast een foto van jezelf dat weinig anderen hebben en naast het grappig gegeven dat die mooie teen vereeuwigd wordt ben je onderdeel van een origineel groepsportret. Sommigen ervaren bij het kiezen van het object of het blootgeven van de teen een soort introspectie.
Hoezo, hoe gaat dit ten werk?
De opname gebeurt heel snel. Dit aan de hand van een uitklapbare blackbox, waar de voet wordt in geplaatst en gefotografeerd. Nadien wordt het object op dezelfde manier gefotografeerd. Enkele minuten later is de sessie al afgelopen. Voor de kandidaat vraagt het dus zeer weinig. Daar ook geen pose moet worden aangenomen en er geen vervelende flitsers aan de pas komen, valt een zekere stress weg. Vaak voelt men tijdens die korte sessie terug de diepere connectie met het gekozen object en de relatie tot zichzelf. Dit keer vanuit het uiterste punt van het lichaam. Je kijkt omlaag, naar jezelf, naar dat kleine ding die je ondersteunt. Terwijl je nadenkt over de keuze van je object. Dat is omgekeerd in de buitenwereld, daar wordt verwacht om naar boven te kijken. Trots, geluk en succes word nu eenmaal niet gessocieerd met naar omlaag kijken. Dit vaak ten koste van onnodig materialisme.
De constante overspoeling van digitale beelden bepaald dan ook het beeld dat we onszelf opleggen als we iets delen op het digitale net. De rechtopstaande teen representeert dan ook die houding als individu. Stabiel en onderhoudend naar buiten toe. Klaar om vooruit te gaan
"Hoe kies ik mijn object?"
Meestal is het object veel dichter dan je denkt, kijk om je heen, in je tas, een schuif of gewoon recht voor je. Het kan alledaags zijn, zolang je er maar een band mee hebt of een verhaal. De objecten die vandaag worden gekozen kunnen gewoon lijken, maar dat kan anders zijn in de toekomst. Veel gewone objecten van vroeger zijn niet meer. Als we een object uit een andere tijd zien, zonder de persoon te hebben gekend, dan stellen we ons vaak de eigenaar en de relatie tot dat object voor. Net als bij de teen in deze reeks is het ontbreken aan directe emotie, via beeld, het middel om zelf het verhaal en de herinnering te scheppen.
Ook nu komen er nog steeds nieuwe dingen bij, eigen aan de tijdsgeest waarin we leven. Wat nu een eenvoudig gegeven is, wordt later een herinnering. Veel van onze diepste herinneringen liggen nu net in die eenvoudige dingen.
Waarom wordt de teen eigenlijk gefotografeerd?
Wel omdat de teen geen directe houding of emotie kan uiten, het is wat het is. De meesten onder ons voelen daarbij een bepaalde onzekerheid, in meer dan de helft van de gevallen wordt zelfs meegegeven dat men heel rare tenen heeft en men dit normaal nooit zomaar zou tonen. Dit is een interessant gegeven. Eénmaal de click gemaakt, hoor ik vaak dat er een soort nieuwe band ontstaan is met dat uiterste stukje van het lichaam, maar ook met het object. Men beseft dat zonder die grote teen, die ons appart zet van alle andere aardbewoners, alle evenwicht wegvalt en daarbij ook alle zelfzekerheid. Het is ons uiterste steunpunt, ingekapseld door een schoen en nogal vaak vergeten. Het anders zien van onszelf en terugkeren naar de essentie van de kleinste dingen, laat ons toe om terug breder te gaan denken.
© MARINO SEYS PHOTOGRAPHY